Samsung நிறுவனம் தொழிலாளர்களை வஞ்சிப்பதற்கு உண்மையான காரணமென்ன?

நாம் யூனியன் என்கிற சொல்லை கேட்டாலே முதலாளி வர்க்கத்திற்கு ஆனியன் உரிப்பது போல கண் எரிச்சல் இல்லை... இல்லை,..
மனது எரிச்சல் ஏற்படும். தங்கம் செய்யாததை சங்கம் செய்யும் என்பார்கள். போராடினால் தான் வெற்றி...!

நமக்கு போராட்டம் என்கிற வார்த்தையைக் கேட்டாலே காதை மூடிக் கொள்கிற ஒரு குணம் நம்ம மக்களிடையே சிலருக்கு உண்டு. தொழிற்சாலைகளை அமைத்து தொழிலாளர்களுக்கு வேலையும் சம்பளமும் கொடுப்பவர்கள் எல்லாம் லாப நோக்கம் சிறிதுமற்ற சேவை மனப்பான்மை மட்டுமே கொண்ட கருணை வள்ளல்கள் என்று அவர்களாகவே நினைத்துக் கொள்வது. தங்களின் அடிப்படைக் கோரிக்கைகளுக்காகத் தொழிலாளர்கள் போராடும்போது "அதான் இவ்வளவு கிடைக்குதுல்ல இதுக்குமேல என்ன வேணுமாம் இவங்களுக்கு" என்று முகவாயில் இடித்துக் கொள்வது. சம்பளம் தருகிற முதலாளியைப் பகைச்சுக்கலாமா முதலாளி கோவித்துக்கொண்டு தொழிற்சாலையை மூடிவிட்டு வேறு இடத்துக்குப் போயிருவாரே. தொழிலாளர்கள் வேலையை இழந்து விடுவார்களே என்ற அக்கறையோடு தொழிலாளர்களுக்குப் புத்தி சொல்கிறார்களாம் சிலர். வேலை நிறுத்தத்தில் ஈடுபடாதீர்கள் போய் வேலையைப் பாருங்கள் என்று . அதாவது போட்டதைப் பெற்றுக்கொண்டு வாயை மூடி வேலையைப் பாருங்கள் என்பதைத்தான் இப்படி அக்கறையாய்ச் சொல்கிறார்கள். அந்தத் தொழிற்சாலை மூலம் முதலாளிகளுக்குக் கிடைக்கும் கோடிக்கணக்கான லாபம் அந்தத் தொழிலாளர்களின் தொடர்ந்த உழைப்பினால்தான் சாத்தியமாகிறது என்பதை மிகக் கவனமாக கவனத்தில் கொள்ளாமல் தவிர்த்து விடுவது. அப்படி உழைக்கும் தொழிலாளர்களுக்குச் சங்கம் அமைக்கவும் சேர்வதற்கும் உள்ள உரிமை அடிப்படையானது என்பதை இதெல்லாம் எதற்குத் தேவையில்லாத விஷயம் என்று அசட்டை செய்வது. அதுவும் இப்படிப்பட்டவர்களுக்கு யூனியன் என்ற வார்த்தை காதில் விழுந்தாலே போதும் முகம் அஷ்டகோணலாகி விடும். உலகத்தில் தொழிலாளர்கள் இன்று பெற்றுள்ள எட்டுமணி நேர வேலை, விடுப்பு, பணியிடப் பாதுகாப்பு, விபத்துக்கான இழப்பீடு உள்ளிட்ட அத்தனை உரிமைகளையும் முதலாளிகள் இரக்கம் பீறிட தொழிலாளியைக் கூப்பிட்டுக் கூப்பிட்டு முதுகைத் தடவி இந்தா ஐயா வச்சுக்கோ பிடி என வழங்கியதுபோல நினைப்பு இவர்களுக்கெல்லாம்.போராட்டமின்றி இங்கு எதுதான் சாத்தியமானது ?

வேலைக்கு சேரும்போதே தொழிலாளர்களிடம் இவ்வளவு சம்பளம் என்னென்ன சலுகைகள் என்று அக்ரீமெண்டில் கையெழுத்திட்டு தானே வேலையில் செய்கிறார்கள்...தொழிற்சாலைகளில் தொழிலாளர்கள் தொழிற்சங்கம் அமைத்துக் கொள்வது இந்திய அரசியல் சாசனம் வழங்கியுள்ள உரிமை. இது ஆலை நிர்வாகத்தின் சலுகையல்ல.
இப்படி அமையும் தொழிற்சங்கங்களை அரசு பதிவு செய்ய வேண்டும். அப்படி பதிவு செய்யப்பட்ட சங்கங்களில் எதை அதிகாரபூர்வமாக ஏற்றுக் கொள்வது என்பது நிர்வாகத்தின் முடிவு. ஆனால் அதுவும் ஜனநாயகப் பூர்வமான செயலாக இருக்க வேண்டும் எனில் தொழிற்சங்கத் தேர்தல் நடைபெற வேண்டும்.பெரும்பான்மைத் தொழிலாளர்களின் ஆதரவு பெற்று வெற்றி பெற்ற சங்கத்தைக் கண்டிப்பாக நிர்வாகம் அங்கீகரிக்க வேண்டும்.

சாம்சங்கைப் பொருத்தவரை , அரசே தொழிற்சங்கத்தைப் பதிவு செய்ய முடியாது என்கிறது. இது அப்பட்டமான உரிமை மீறல் அல்லவா? அரசியல் சாசனத்துக்கு எதிரானதும்கூட .ஒரு தொழிலாளி வேலையில் சேர்கையில் அடிப்படை ஊதியம் (பத்தாயிரமோ பதினைந்தாயிரமோ இருபதாயிரமோ) ஒரு தொகைக்கு ஒப்பந்தத்தில் கையெழுத்துப் போட்டார் எனில் அடுத்து வரும் வருடங்களில் விலைவாசி உயர்வு மாறி வரும் பொருளாதாரம் போன்ற காரணங்களினால் அவர் ஊதியத்தை உயர்த்திக் கேட்கவே கூடாது என்பது இல்லை. அதேபோல தொழிற்சங்களில் சேரக்கூடாது என்றும் எந்த நிர்வாகமும் ஒப்பந்தம் போட முடியாது. ஆகவே சங்கம் அமைத்து சங்கங்களின் மூலம் ஊதிய உயர்வு உள்ளிட்ட தங்கள் கோரிக்கைகளை வலிமையாக எடுத்துச் சொல்ல ஒரு தொழிலாளிக்கு உரிமை உண்டு. எந்தத் தொழிற்சாலையிலும் நிர்வாகமும் சரி தொழிலாளர் சங்கமும் சரி , தொழிற்சாலையை மூட வேண்டும் என்ற நோக்கில் செயல்படவே மாட்டார்கள். நிர்வாகத்துக்கு, அது கோடிக்கணக்கில் லாபம் தரும் தொழில். தொழிலாளிக்கு அதுதான் அவருடைய வாழ்வாதாரம். பெறும் லாபத்திலிருந்துதான் தங்களுக்குச் சேர வேண்டியதைக் கேட்பார்கள்.நிர்வாகங்கள் மறுப்பது அவர்களின் அதிகப்படியான லாபத்தை பங்கு போட மனமின்றி. எந்தத் தொழிற்சாலையும் தொழிற்சங்கங்களின் போராட்டங்களால் மூடப்படவில்லை.
தொழிலாளியும் அவர் குடும்பத்தினரும் இங்கு வாழும் நம்மில் ஒருவர்தான். உணவு படிப்பு பிள்ளைவளர்ப்பு திருமணம் முதியோர் பராமரிப்பு போக்குவரத்து அந்தச் செலவு இந்தச் செலவு என ஆயிரம் தேவைகள் உள்ள சராசரிக் குடிமக்கள்தான். வேலை போனால் அடுத்து என்ன செய்வது எங்கு போவது என்ற பெருங் கேள்வியும் பொறுப்பும் உள்ளவர்கள்தான். இத்தனையையும் சுமந்து கொண்டு தன்னுடைய அடிப்படை உரிமைக்காகப் போராடுவதால்தான் சாம்சங் தொழிலாளியை ஆதரிக்க வேண்டும் என்ற நிலைபாட்டினை எடுக்கிறேன்.

தொழிற்சாலைகள் மூடுவதற்கான காரணத்தை மிக ஆதாரப்பூர்வமாக திருமுருகன் காந்தியின் பதிவை  கீழே எடுத்துக்காட்டி உள்ளேன்.

அவர் தொழிற்சங்கங்களால் மூடப்பட்ட நிறுவனமாக கோவை விஸ்கோஸ், பிரிக்கால், ஸ்டாண்டர்ட் கார் கம்பெனி, சென்னை நோக்கியா, பின்னி மில் என பட்டியலிடுகிறார்.

உண்மையான காரணமென்ன?

1. கோவை சிறுமுகையிலிருந்த விஸ்கோஸ் நிறுவனம் மிக மோசமான கழிவுகளை பவானி ஆற்றில் வெளியேற்றியது, அதனுடைய டெக்னாலஜி மிகப்பழமையான முறையாக இருந்தது. தொடர்ந்து சட்ட மிறல், விதிமீறலை செய்ததால் நீதிமன்றத்தால் இந்த நிறுவனம் 2001ல் மூடப்பட்டது.

2.கோவை ப்ரிக்கால் நிறுவனத்தில் CITU கிடையாது. சிபிஐ-எம்.எல்-லிபரேசன் அமைப்பின் AICCTU போராட்டத்தை முன்னடத்தியது. பிரிக்கால் நிறுவனம் சம அளவில் சம்பளத்தை தரவேண்டுமென தொழிலாளர்கள் போராடினார்கள். இப்போராட்டத்திற்கு அனைத்து சனநாயக அமைப்புகள், பெரியாரிய அமைப்பு உட்பட மனித சங்கிலி உள்ளிட்ட போராட்டமும் நடத்தப்பட்டது. ப்ரிக்கால் நிறுவனம் பண்ணையார் தனத்துடனும், சாதிய உணர்வுடன் இயங்கும் நிறுவனம் என்பது பலருக்கும் தெரிந்த உண்மை.போராட்டத்தின் பின் 300 தொழிலாளர்களை பழிவாங்கியது ப்ரிக்கால். இதை தொழிற்சாலை தீர்ப்பாயம் கண்டித்து ரத்து செய்யச் சொன்னது. இக்கம்பெனி மூடப்படவில்லை.

3.ஸ்டெண்டர்டு கார் கம்பெனி இங்கிலாந்து கம்பெனியின் பிரிவாக சென்னையில் செயல்பட்ட கம்பெனி. இது கொண்டு வந்த கார்கள் அதிக விலையாகவும், குறைந்த செயல்திறனும், குறைவான மைலேஜும் கொண்டதாக இருந்தது. நிறுவனத்தின் விற்பனை படிப்படியாக குறைந்து வருடத்திற்கு ஆயிரம் கார்கள் எனுமளவில் கூட உற்பத்தி செய்ய இயலாத நிலையிலும், தொழிற்நுட்பத்திற்கான அனுமதியை வெளிநாட்டிலிருந்து பெறமுடியாமலும் முடங்கி போனது. இதனால் இது மூடப்பட்டது. இப்படியாக மூடப்படும் நட்ட சூழலில் தொழிலாளர்களுக்கான நட்ட ஈட்டை பலி கொடுப்பது முதலாளிகள் வாடிக்கை. இதை கேள்வு எழுப்பினால் தொழிலாளர்கள் மீது பழி போடப்படும் என்பதை அனைவரும் அறிவர்.

4. சென்னை பின்னி மில் போராட்டம் 1920 முதல் திரு.வி.க போன்றோரால் நடத்தப்பட்டு ஆங்கில அரசால் தொழிலாளர்கள் அடக்கி ஒடுக்கப்பட்ட காலம் முதல் நீண்ட காலமாக தொழிலாளர் விரோத போக்குடைய நிறுவனம். அதன் மெசினரிகள் இந்தியன் வங்கிக்கு பாத்தியப்பட்டவை, மேலும் இன்சூரன்ஸ் பணத்தை பெற்று முடக்காமல் கம்பெனியை மீண்டும் நடத்தவேண்டுமென தமிழக அரசும், தொழிற்சங்கமும் நீதிமன்றத்தில் போராடின. பின்னி மில் போராட்டம் 1921-24 வரை நடந்தது. இந்த போராட்டத்தால் தான் இந்தியாவில் முதல் 'தொழிலாளர் சட்டம்' இயற்றப்பட்டது. சென்னையின் மேதின பூங்கா, தொழிலாளர் சிலை, தொழிலாளர் சங்கங்கள் என பல உருவான தொழிலாளர் இயக்கங்களின் பின்னனியில் பின்னிமில், கர்நாடிக் மில், பாம்பே-பர்மா ஆயில்கம்பெனி போராட்டங்கள் உண்டு. இவற்றிலிருந்து உருவான மாபெரும் ஆளுமை இந்தியாவின் முதல் கம்யூனிஸ்ட் என அழைக்கப்பட்ட தோழர்.சிங்காரவேலர். இச்சமயங்களில் சிங்காரவேலரும், சுயமரியாதை இயக்கத்தின் தலைவர் தந்தை பெரியாரும் இணைந்து இயங்கிய தமிழ்நாடு தொழிலாளர் சங்க வரலாறு தனித்துவமானது. சுயமரியாதை-சமதர்ம இயக்கம், தோழர் ஜீவாவின் பங்களிப்பு, தொழிலாளர் இயக்கம் என நிகழ்ந்ததன் பின்னனியில் பின்னி மில் என்பது மறக்க இயலாதது.

5. சென்னை நோக்கியாவின் சிக்கல்கள் இந்தியாவின் வருமான வரி தொடர்புடையது. இந்தியா-பின்லாந்து நாட்டிற்கு இடையேயான (DDTA) ஒப்பந்தங்களை வேறுவிதமாக இந்தியா கையாண்டது என நோக்கியா குற்றம் சாட்டியது. ஏற்றுமதி செய்வதற்கு மட்டுமே வரிச் சலுகை எனும் ஒப்பந்தத்தை மீறி உள்நாட்டில் விற்பனை செய்ததற்கும் வரிச்சலுகை பெற்று தமிழக அரசை ஏமாற்றியது. நோக்கியாவின் பிறிதொரு நிறுவனத்துடனான ஒப்பந்தம், பணப்பரிமாற்றத்திற்கான வரியை இந்திய அரசு கேட்டது. மேலும் மைக்ரோசாப்ட் கம்பெனியுடனான சச்சரவுகளும் முன்னுக்கு வந்தது. இதுமட்டுமல்லாமல் நோக்கியா மொபைல் போன்களின் சந்தை குறைந்து போனது நாம் அறிந்தததே. சென்னை தொழிற்சாலையில் நடந்த விபத்தில் ஒருபெண் கொல்லப்பட்டார். தொழிலாளர்கள் ஓய்வெடுக்கக்கூட இடமில்லாத விடயங்களை போன்றவற்றை கோரிக்கையாக வைத்த தொழிலாளர்களால் நோக்கியா மூடப்பட்டது என்பது அயோக்கியத்தனம். நட்டமடைந்த நோக்கியா, மிகப்பெரும் வரியாக 15,000 கோடி ரூபாயை கட்டவேண்டிய நெருக்கடி, திருட்டுத்தனமாக உள்நாட்டில் வியாபரம் செய்து வரி ஏய்த்தது என பல காரணங்களால் நோக்கியா மூடப்பட்டு வியட்நாம் சென்றது. இதற்கு காரணம் சொல்லவேண்டுமானால் வருமானவரி துறையை சொல்லலாம்.

உண்மைகளை மறைத்து, பொய் செய்திகளை பரப்புவதால் மென்மேலும் தனிமையடைவீர்கள். 'ஊடகவியலாளர்' எனும் பெயரில் டிவி விவாதங்கள், யூட்யூப் பேட்டிகள் என அரசியலற்ற செய்திகளை கடந்த 3 வருடங்களாக பொதுவெளியில் பரப்பி வருகின்றனர். இந்த 'பத்திரிக்கையாளர்'களில் பெரும்பான்மையோருக்கு வாசிப்பும், களப்பணியும், மக்கள் மீதான அக்கறையும் கிடையாது.

நன்றி : திருமுருகன் காந்தி.

ஆக்கம்  மற்றும் தொகுப்பு  : மு.அஜ்மல் கான்.